Zondag 13 april 2008, even voor elven. Samen met René, Marcel en Herman sta ik op de Coolsingel te luisteren naar Lee Towers. Veel marathonervaring bij elkaar; voor mijzelf is het de derde keer dat ik meedoe. Omdat driemaal scheepsrecht is, is het deze keer er op of eronder: gaat het mij deze keer wel binnen de vier uur lukken? Anders dan in 2002 heb ik nu voldoende trainingservaring. En in plaats van de tropische temperatuur van 2007, is het vandaag een ideale twaalf graden. Daar kan het dus allemaal niet aan liggen. Het kanonschot klinkt, en we gaan.
Eén van de dingen die de marathon voor mij zo bijzonder maken, is de belangstelling en aanmoediging van familie, vrienden, bekenden en alle enthousiaste rotterdammers langs het parcours. Op de oprit van de Erasmusbrug, net een kilometer na de start, wordt ik al toegeschreeuwd door Erik: "Kom op Jeroen, je bent er bijna!!". Dat zet de toon. Nu nog weg zien te komen uit de ergste drukte, zodat ik ontspannen in mijn eigen tempo kan lopen. Mijn loopmaten ben ik inmiddels allemaal kwijt, ik vermoed dat René ergens achter me loopt, en zie ik daar nu Marcel's felgele petje in de verte?
Een lang stuk op Zuid, dan weer de Erasmusbrug, Blaak, Mariniersweg, en dan door de Boezemstraat op weg naar de Groene Hel: het Kralingse Bos, met de beruchte kilometers tussen de dertig en de vijfendertig. Aan het eind van de Boezemweg geeft mijn moeder mij nog een nieuwe bidon aan, en ik merk dat ik me nog heerlijk fit voel. Halverwege de Kralingse Plaslaan weet ik zeker dat ik het deze keer soepeltjes uit ga lopen, en vanaf dat moment is het nog mooier dan ik had bedacht.
Naast applaus en aanmoedigingen, is ook muziek voor mij een enorme bron van kracht en plezier. Dat zit in Rotterdam helemaal goed, en langs het parcours presenteert de stad zich in al haar veelzijdigheid. De zwarte t-shirts bij Baroeg, waar een jongen op een drumstel zit te spelen. Zuid-amerikaanse percussie op de Putselaan. Dweilorkesten. Kaseko. Nederpop op de Kralingse Plaslaan. Skihut-achtige knallers op de Boezemweg. "It's A Small World After All" met een housebeat eronder. It's A Small world indeed, want voor ik het weet ben ik voor de tweede keer op de Mariniersweg, en die Kubuswoningen zijn dan opeens veel dichterbij dan ik dacht! Nog twee keer rechts afslaan en dan ben ik op de Coolsingel, waar House Of Pain over de geluidsinstallatie schalt. Op 3:46:31 kom ik binnen. Missie volbracht.
Daarna ga ik met Jasper en Naomi naar Warung Mini, voor de bara kip kerrie waar ik al drie weken van droom. Een glas bier maakt daarna de dag compleet.
Allemaal enorm bedankt voor jullie sms'jes, mails, telefoontjes, aanwezigheid, bossen bloemen, felicitaties en andere vormen van aanmoediging!!
