Wie is Ronnie Moipolai?

Opeens op Dumpert: een filmpje van een Afrikaanse man met een blauwe hoofddoek, die op een oranje gitaar speelt. Bovenhands, dus de houding van de linkerhand ruwweg zoals we dat van Jeff Healy kenden. Achter hem zien we een man zitten die uitdrukkingsloos toehoort en af en toe een slok van zijn bier neemt. Terwijl de muziek opzwepend genoeg is om op te willen dansen.
Bij het filmpje staat niet vermeld wie de muzikant is, alleen dat hij uit Afrika komt. Reageerder Eldam wist dat het om Ronnie Moipolai ging en mijn goede vriend DJ Fliermeister stuurde me meteen een rits YouTube links op. Wat blijkt? Ergens in een dorp in Botswana heeft een groepje muzikanten bedacht om nog maar één of twee bassnaren op de gitaar te laten zitten, de melodie te spelen op de rest van de snaren, die in een banjostemming gezet zijn, en om op die manier muziek te maken. Een –vooralsnog!- onbekende persoon heeft dat met de camera vastgelegd en op YouTube gezet, waar je een hele reeks filmpjes vindt rondom Ronnie Moipolai en zijn vrienden. Telkens zie je die oranje gitaar weer opduiken, je hoort verschillende mensen hun eigen uitvoering van dezelfde nummers spelen, en langzaamaan nodigen de hypnotiserende ritmes je uit om ook maar eens in Botswana langs te gaan. Maar wat is het verhaal achter Ronnie Moipolai? Hoe is deze manier van gitaarspelen ontstaan? Wie is de uploader van al deze filmpjes?

Song Of The Open Road

Afoot and light-hearted, I take to the open road,
Healthy, free, the world before me,
The long brown path before me, leading wherever I choose.

Henceforth I ask not good-fortune—I myself am good fortune;
Henceforth I whimper no more, postpone no more, need nothing,
Strong and content, I travel the open road.


Dat zijn de beginstrofen van Walt Whitman's Song Of The Open Road. Maar waarom post ik die hier?
Houd deze plek in de gaten!

Held voor een paar uur

Ik was op zoek naar een notenkraker, toen ik in mijn kast een dvd aantrof van Christiane F. Je weet wel, jaren tachtig, Berlijn nog met muur. David Bowie. Heroïne. Maar hoe kwam die film in mijn kast terecht? Pas na dagenlang piekeren bedacht ik dat ik die bij mijn laatste verjaardag gekregen moet hebben. Want hoe gaat zoiets. Na mij eerst drie kwartier in spanning te laten – zouden ze nog wel? De uitnodigingen. Ik zou toch niet...? – komen mijn vrienden opeens allemaal op hetzelfde moment binnen. De cadeaus krijg ik in een rapper tempo in handen gedrukt dan ik ze kan uitpakken, en terwijl ik met mijn ene hand een glas wijn aanreik en met mijn andere hand de deur openmaak, ontsnapt blijkbaar één cadeau aan mijn aandacht. Wel ontzettend netjes trouwens dat iemand die dvd in de kast heeft opgeborgen. Als je dit leest, en denkt: die botte hond geef ik nooit meer zo'n Duitse kwaliteitsfilm cadeau, weet dan dat jouw cadeau er voor zorgde dat ik me langer dan één dag jarig voelde. Dankjewel. Alsnog.
En dat brengt me bij de marathon die ik gisteren liep, want dat is ook een soort jarig zijn, maar dan met nog meer sms'jes, telefoontjes, e-mails en briefkaarten. Je vrienden, familie, buren en collega's zetten je in het zonnetje en je hebt het gevoel dat je niet iedereen persoonlijk kan laten weten hoeveel dat betekent. "Hé van Vliet, wekenlang updates van dat doodsaaie schema van je en dan nu geen tijd doorgeven....what's up?? mailde Loes mij. Nou, die update had ik wel willen geven, maar ik zat herstelbiertjes te drinken in Café Pol, vandaar. En hoe was dat nou, die marathon? Nou, eigenlijk hetzelfde als altijd. Lee Towers, de Erasmusbrug. 42 kilometer en 195 meter hardlopen, eerst tussen een mix van verkleedrenners, bankgezonde iPodstudentes en vormeloze kantoorbillen, later alleen maar tussen verweerde paaseilandkoppen en kuiten die op houtsnijwerk lijken. Nou ja, bedenk zelf maar hoe ik daar tussen pas. De mensen langs de kant hebben ogenschijnlijk meer plezier dan de lopers zelf. Ze lachen meer en ze maken ook meer lawaai, en voor een paar uur geven ze je het gevoel dat je een echte held bent.
Ergens op Zuid zag ik een spandoek met de tekst 'Je zult het niet geloven, maar Joop is zijn laatste marathon aan het lopen' IJdele hoop natuurlijk van de maakster van het spandoek, want iedereen die Joop kent, weet dat hij net zo min zonder zijn runner's high kan als Christiane F zonder haar heroïne. Die doet dus volgend jaar gewoon weer mee.
Was er dan ook nog iets anders dit jaar? Ja, ik heb sneller gelopen dan ik ooit deed, en dat kwam doordat Maarten, Ineke, Ymke, Wouda en Joke overal langs het parcours opdoken om mij water en PowerGel te geven. En door al jullie smsjes, kaarten, twitters en e-mails – alsof ik jarig was.

Beer This Way

Hoeveel nachtjes slapen nog tot de Rotterdam Marathon? Eh, drie. Ik ben in ieder geval te opgetogen om er nog veel woorden aan te besteden. Daarom heb ik even een souvenir uit april 2008 opgezocht. Veel voorpret gewenst allemaal!

Visualisatie: gastbijdrage van DJ IronMan

Die marathon waar je maanden voor hebt getraind is morgen. Of volgende week. Aan je fysieke conditie kan je niets meer verbeteren. Wat kan je nog wel doen? Lees de gastbijdrage van DJ IronMan!


...to fail to prepare is to prepare to fail...

Nog een goede, laatste oefening: visualiseer dat je je vrienden vertelt dat je 3:25 hebt gelopen. Dat je goed geslapen en ontbeten had, terwijl je op tv de beelden van de Paris Marathon zag die je zeer inspireerde,dat je voor de race nog even kompleet leegpieste, dat je vanaf het begin het juiste tempo wist te vinden, constant bij ieder 5 km punt weer die zelfde aantal minuten had gelopen, in de tweede helft nog aanzetten kon, iedere 5 km (kort voor of na de verzorginspost) een maat stond met een halve bidon die je wegwerkte, je perfect iedere vijf km die gel die op de bidon/oud spa/cola flesje zat vastgeplakt wegslikte om het weg te krijgen met de inhoud van de bidon, waarna je deze bidon wegsodemieterde op de bodem, je in de bidon wellicht ook een beetje sportdrank had om kramp te voorkomen, je kleding goed om je lichaam zat, je bij iedere verzorgingspost water in je gezicht en armen gooide om je af te koelen, hoe je de hele race geconcentreerd in een 'zone' liep, je de race in kleine partjes verdeeld had om kleine overwinningen te maken, hoe je met een relaxte gevoel de laatste bocht maakte en even aanzette voor de laatste kilometer... en dat je daarna een lekkere pils in je handen kreeg..

Viel Spaß!
DJ IronMan

Nog 9 dagen tot Rotterdam: 9 dingen die ik anders aanpakte

Zo, dat was leuk, al die aandacht vanuit De Pers! En nu weer over tot de orde van de dag, want het is nog negen dagen tot de 2010 Rotterdam Marathon. Hoor je tot het hardlopende gedeelte van de lezers van dit blog? Dat hoop ik dat je er net zo veel zin en vertrouwen in hebt als ik. Lange afstanden loop ik al meer dan 15 jaar; mijn eerste marathon liep ik in 2002. Vroeger of later moet dus het verval inzetten, zou je denken. Maar voorlopig zit ik nog op de goede sport, want het lukt me nog steeds om persoonlijke records te lopen.
Negen dingen die ik in de voorbereiding voor deze marathon anders heb gedaan:

1. Vier looptrainingen per week. Week. Op week. Op week. En niet zoals tot nu toe, wel zeggen dat ik vier keer train, maar stiekem toch vaak een sessie overslaan.

2. Geen krachttraining in de sportschool meer. Laat staan die zware gewichten en weg met die legpresses op 150 kilo. In plaats daarvan yoga.

3. Exit hartslagmeter. Deze keer heb ik alleen op snelheid gelet. Snelheid die volgt uit mijn schema, en mijn lichaam moet dat maar gewoon doen. Kan mij het schelen of mijn hartslag nu op 69 danwel 89 procent van mijn maximum zit. Bevrijdend.

4. Anderhalf jaar ouder worden. Ik ben nu 37. Op welke leeftijd zou je op je top zijn, duursportmatig?

5. Anders eten. Ik heb bijna elke avond zelf gekookt, nog steeds de beste garantie voor gezond en lekker eten. Bij mij in de keuken dan, in alle bescheidenheid. In plaats van chips en chocolade haalde ik vijgen, dadels en rozijnen in huis. Ik heb gemerkt dat de voedingsrichtlijnen uit 'Fit For Life' van Ranulph Fiennes erg goed voor mij werken.

6. Gewoon bier en wijn drinken als ik daar zin in heb. Bij eerdere marathons legde ik mezelf nog wel eens wekenlang droog, maar dat was blijkbaar allemaal nergens voor nodig. Hm.

7. Een groter gedeelte van mijn trainingen bij de club doen. Kostte me telkens twee keer vijftien minuten fietsen, door hagel, storm en duisternis, maar leverde veel gezelligheid en motivatie. Trainen is gewoon makkelijker als je het samen doet.

8. Mijn energie verdelen. Tijdens de snelheidstrainingen bij PAC heb ik me meer ingehouden, terwijl ik bij de wedstrijden die ik liep (Sussex Beacon en City-Pier-City) dieper ben gegaan dan ooit.

9. Schrijven over mijn training! Tot nu toe schreef ik alleen achteraf iets over mijn marathons. Door ook over mijn voorbereiding te schrijven, maak ik het mezelf makkelijker om te focussen. Dat werkt voor veel mensen zo, als je afgaat op het grote aantal hardlopers dat op twitter twittert of op blogs blogt.

Maar gaat dat allemaal helpen? Over negen dagen is de test...

Het laatste t-shirt dat ik ooit kocht

Herken je dat? Je ziet iets, en je moét het gewoon hebben, omdat je denkt dat je je verzameling wereldse goederen daarmee compleet maakt. Ik had het bij een pan van Le Creuset (check). Bij een staande lamp, zo groot dat ik er onderdoor kan lopen(check). Bij een ingenieus fietspompje (check). Bij een reliëf van Ron van der Ende(nog voor aan het sparen). Ik zou dus inmiddels beter moeten weten. En toch.

Vorige week stond ik oog in oog met een product waarmee ik me direct identificeerde. Over zestien dagen is de marathon, en anderhalf jaar geleden liep ik de NYC Marathon, dus die link is duidelijk. Maar ook andere wezenlijke facetten van mijn leven komen in dit stuk textiel tot uitdrukking. Wie weet, misschien wel alle facetten. Het is het t-shirt waarmee ik mijn kledingcollectie definitief af kan sluiten.