Toen ik 's avonds een blokje om liep, kwam ik Spiderman tegen, een vrouw met een Stetson en netkousen, en vijfentwintig mensen met Barack Obama t-shirts en buttons. Inderdaad, we zijn in New York. En in de eerste week van november staat de stad in het teken van Halloween, presidentsverkiezingen en natuurlijk de New York City Marathon.
Zondagochtend staan we, even voor zessen, op de hoek van 32nd Street en Broadway de slaap uit onze ogen te wrijven, en te wachten op de bus die ons naar Staten Island brengt. Een half uur later komen we aan bij Fort Wadsworth, aan de voet van de Verrazano-Narrows brug, waar de marathon begint. De zon is opgekomen, het lijkt een koude en kraakheldere dag te worden en de bomen hebben alle tinten geel, rood en groen die je maar kunt bedenken.
Annette, Frans, Margriet, Rene en ik zoeken in een witte tent de warmte op, en tussen mexicanen, noren, duitsers en mensen met intimiderende Boston Marathon jacks liggen we op oude kranten en stukken karton tegen elkaar aan. Dat blijkt van korte duur want er is in deze tent een kerkdienst aan de gang, waar de predikant tegelijkertijd een spirituele en een fysieke warming-up van maakt. Dat gaat als volgt: allemaal staan, ''we are small'' (tenen aanraken), ''You are great'' (armen omhoog en lichaam strekken), handen van je buurman of buurvrouw vasthouden en community singing met overslaande stem. Om kwart voor negen lukt het me niet langer om rustig te wachten en zoek ik alvast mijn startvak op. Voor ik het goed en wel weet sta ik op de oprit van de brug, ik maak nog een foto van een jongen en een meisje uit Münster, New York New York, God Bless America, een kanonschot in de verte en daar gaan we. Rechts de oceaan, spiegelend tot aan de horizon, links Manhattan, in de ochtendzon zo scherp afgetekend dat ik mijn hand uitsteek, in de illusie de wolkenkrabbers aan te kunnen raken. De brug over, Brooklyn, en JA daar is het beroemde publiek waarover iedereen me verteld heeft. 4th Avenue is een mijlenlange dorpsstraat vol juichende, zingende, lachende, high-fivende mensen. Go Runners! Go Jeroen! Een band speelt 'I'll Take You There'. Een rasta houdt een vergeelde wereldbol omhoog, als een kruising tussen Atlas en Lady Liberty. Ik strek mijn hand uit en tik de globe aan. Eén stap verder staat een baardmans in zwarte kleren, die zijn tong vijentwintig centimeter uitsteekt. Brandweerwagens staan in de zijstraten geparkeerd, met hun ladders uitgestrekt boven de lopers. De hoek om, de Brooklyn Academy Of Music, links een kerk met een gospelkoor, en het rijendikke, naar het midden drommende publiek geeft me het gevoel dat ik een wielrenner tijdens een bergetappe ben.
Dan Queens: een industrieterrein waar op een verder lege hoek een bandje staat. De zanger ziet er uit als een punkuitvoering van Buddy Holly, en met zijn smalle gezicht zou hij ook een hardloper kunnen zijn. Dwars door zijn Ray-Bans kijk ik hem in de ogen als hij een boogie inzet. Verderop in de straat spelen vier jongens 'Creeping Death'. Dan de rivier over, en naar rechts, First Avenue op. Een vier mijl lange, kolkende mensenmassa die je door het hoogteverschil tot het eind toe kan overzien. In grote kleurvlakken zie ik de groene Ieren, de oranje Nederlanders, de zwart-geel-rode Belgen, de Azurri, Les Bleus en in het midden de lopers in alle kleuren van de regenboog. Aan het eind een steile brug over, The Bronx, dan opnieuw een brug en dan zijn we weer in Manhattan. Middenin de euforie krijg ik een soort spijtgevoel, als ik me realiseer dat het over vijf mijl al weer afgelopen is. Op de hoek van 138th en 5th staat een vrouw met een spandoek: ''You Are An Inspiration". En dat zet me aan het denken. Spijkerbroeken. Rock 'n' Roll. Rythm & Blues. Internet. Wereldkampioenen. Nobelprijswinnaars. De Space Shuttle. Het komt allemaal uit Amerika, en als je het publiek tijdens de New York Marathon meemaakt, snap je opeens waarom dat hier kan. Veertigduizend mensen komen iets doen dat ze leuk vinden, en waarvoor ze hun best doen. En twee miljoen toeschouwers komen langs het parcours staan, geven complimenten, aanmoedigingen, liefde, warmte en zeggen: "You Are An Inspiration.". Misschien is het ook daarom, dat ik hier in vijf dagen tijd welgeteld één meisje met een John McCain t-shirt heb gezien, naast talloze aanhangers van de man die "Yes We Can" zegt, op een manier waarop je ook echt het gevoel krijgt dat ze, we, je en ik het kunnen. Een bord dat aangeeft dat de finish al over drie mijl is brengt me terug in het hier en nu: hoeveel is dat precies in kilometers, reken reken, als ik dat nu eens vergelijk met een rondje om de Kralingse Plas, eh, eh, hoe vaak om de atletiekbaan, OH dat is al wel heel erg snel, gas erbij, denderend van de heuvels in het park af en dan ben ik er!
En zo heeft de reis naar New York heeft mij alles gebracht wat ik er van had gehoopt en meer. Voor alle mensen die mij de afgelopen maanden geholpen, gesteund, getolereerd en gewaardeerd hebben - voor jou dus: You Are An Inspiration. En voor de helden en heldinnen Annette, Astrid, Frans, Galina, Herman, Ineke, Jasper, Joachim, Karin, Maarten, Margriet, Oma, Peter, Rene, Robbert, Rogier: Yes We Can.
