Einde Recessie Nu Echt Nabij

Vlakbij mijn lokale Aldi - immers, crisis - zit een winkel waar dingen als rolkoffers, badslippers en bh's verkocht worden. Allemaal producten die ik zelden of nooit koop, dus het winkeltje was nooit meer dan een vage aanwezigheid in mijn ooghoeken. Totdat ik een paar maanden geleden bij een bak met paraplu's de aankondiging 'Crisisprijs' zag. De lokale middenstander laat zich blijkbaar niet kennen, en speelt creatief in op de marktomstandigheden. Ik vond het inventief en grappig genoeg om er een foto van te maken.
Gisteren meldde de krant dat de recessie in de VS voorbij is. Heugelijk nieuws, waarvan ik zelf al een week eerder op de hoogte was. Want waar wekenlang de paraplu's tegen recessiebestendig tarief werden aangeprezen, staat inmiddels namelijk een grabbelbak met kunststof fietstassen. Ook tegen een speciale prijs uiteraard, maar het begrip 'crisisprijs' is nergens meer te vinden - "EUR 9,00 - De Baas Is Gek Geworden" staat er nu. Kijk, dat zijn nog eens green shoots.

Bent u al Peak Oil Proof?

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd in de openbare ruimte in mijn buurt gebruikt om groenten te kweken. De 'Productieslag' moest voorzien in voldoende eten voor de bevolking (en de bezetter, maar dat terzijde). Het Vroesenpark en de Heemraadssingel stonden vol met bloemkool, graan en 'plantsoenaardappelen.' Wie hier meer over wil weten leze 'Rotterdam in de Tweede Wereldoorlog' van J.L. van der Pauw.
Doemdenkers en samenzweringstheoretici denken dat we, als zometeen de aardolie op is, opnieuw in een strijd om het bestaan teruggeworpen zullen worden. Mocht het zo ver komen: op mijn dakterras groeien alvast pompoenen en aubergines, die ik later deze maand hoop te oogsten. Ik verheug me nu al op de pompoensoep en de ratatouille die ik er mee ga maken. En wat ik ook ga maken: heilbot met pompoen, een gerecht dat ik bij Ivy at.
• als je in het voorjaar een pompoen schoonmaakt, en de zaadjes schoonmaakt en apart legt, zal het je opvallen dat ze vanzelf gaan ontkiemen.
• een pompoenstruik kruipt over de grond, en moet dus veel ruimte hebben. Mijn dakterras gaat twee of drie pompoenen opleveren, als ik de ontkiemde pitjes in de volle grond had geplant waren dat er veel meer geworden.
• de aubergine komt uit het tuincentrum maar doet het vooralsnog erg goed.

Pompoenen horen bij het najaar dus ik loop wat op de feiten vooruit. Neem dus rustig de tijd om te bedenken bij welke gelegenheid je deze pompoensoep gaat maken. Koop een flespompoen, die hoef je niet te schillen.

Ingredienten (vier personen): een flespompoen, vijf tomaten, sjalotje, twee teentjes knoflook, een stukje gemberwortel van twee of drie centimeter, een bouillonblokje, twee laurierbladeren, tabasco, peper en zout, olijfolie

• Snijd het sjalotje in grote snippers
• schil de gemberwortel en hak hem grof
• snijd de knoflook in plakjes
• halveer de pompoen in de lengte, en snijd hem in plakken van een centimeter dik
• snijd de tomaten in vieren
• Neem een grote soeppan, doe er wat olijfolie in en fruit hierin het sjalotje. Als het glazig begint te worden, voeg je de knoflook, laurierbladeren, gember, pompoen, en tomaten toe. Bakken tot de pompoen gaar is, dit voel je door er met een vork in te prikken. Voeg naar smaak peper, zout en tabasco toe.
• Voeg water toe. Hoeveel? Dat kies je zelf; bedenk: hoeveel water je nu toevoegt bepaalt hoe dun of dik je soep zometeen wordt. Breng aan de kook.
• Zet het vuur uit. Met een vork vis je de laurierbladeren uit het water.
• Mix alles met de staafmixer tot je tevreden bent over de textuur.
• Schep in kommen of borden en garneer nog met wat gesneden peterselie of koriander, en een paar druppels olijfolie
• Opdienen.

Een Delftsblauwe Elvis

Eén van mijn muren was nog wat leeg, dus we zijn langsgegaan bij het CBK op de Nieuwe Binnenweg, zeg maar de kunstuitleen. Voor uiterst schappelijke bedragen kan je daar leuke schilderijen en objecten lenen. Nu dus bij mij aan de muur: een Delftsblauwe Elvis, nog van voor zijn diensttijd in Duitsland. Het is een litho die in 1997 gemaakt is door Hugo Kaagman. Nu op de bank gaan zitten, het boek van Peter Guralnick erbij, The Sun Sessions op de stereo en het één na laatste flesje Sagres drinken.
Ook nog bijzonder: toen ik parkeerde op de Nieuwe Binnenweg stopte naast ons een zwarte Seat Leon, met daarin drie vertegenwoordigers van de pettendragende gemeenschap. Raampje naar beneden, en of we wat wilden kopen. Nou nee dank u, maar dat krijg je er blijkbaar van als je met Duitse kentekenplaten door de stad rijdt.

Sagres!

Kijk dat is nou één van de leuke effecten van de Multiculturele Samenleving: op weg naar de fietsenmaker liep ik over de Nieuwe Binnenweg, ja toch, en ik kwam langs een toko waar men Sagres in de etalage had gezet. Sagres! Wat we tijdens onze vakanties in Porugal altijd dronken! Ik dus naar binnen, en meteen twee sixpacks gekocht. De mensen in de winkel hadden, neem ik aan, Kaapverdische roots. In ieder geval spraken ze geen Nederlands maar wel Portugees. Iedereen was heel vriendelijk en behulpzaam toen ik, naast mijn bier, ook nog een zakje rode linzen wilde kopen. Het duurde een tijd voordat we elkaar begrepen maar alles bij elkaar kijk ik terug op een plezierige transactie, en kreeg ik, gewoon bij mij in de buurt, weer even het vakantiegevoel.
En is dat nou nog wat, dat Sagres? Nou nee, het moet het vooral van de emotionele waarde hebben, de smaak is wat vlak en waterig. De volgende keer dat ik het vakantiegevoel wil oproepen, kies ik weer Franziskaner Weissbier of Newkie Brown. Salud!

Damn Right Rebel Proud

Helemaal over het hoofd gezien: Hank III heeft zijn vliegangst overwonnen en is in Europa voor een tour.
Is dit misschien het eerste bezoek dat de kleinzoon van Hank Williams aan Europa brengt? Ik vind zijn muziek fantastisch & ik zodra ik klaar ben met typen, pak ik mijn agenda om te kijken of ik er nog ergens bij kan zijn.

Spaanse Griep 2.0

Gelezen op Twitter: 67 % van de bedrijven neemt geen maatregelen tegen de Mexicaanse Griep. OK en dan?
Vorige week ben ik met de racefiets langsgegaan bij mijn grootmoeder. Zij houdt voor mij het verleden levend, en vertelde mij over de Spaanse Griep, de epidemie die in 1918 en 1919 huishield en een onwaarschijnlijk groot aantal slachtoffers maakte. Mijn oma was toen vijf jaar oud, en woonde in Rotterdam-West. Twee straten verwijderd van waar ik dit nu schrijf, trouwens.
Mijn oma, haar moeder, en al haar zussen waren ziek, op één zus na, mijn Tante Dina. Die was, anachronistisch gesproken, de sjaak, want die moest in haar eentje de winkel openen, het huishouden draaiend houden en alle zieken verzorgen.
Van Spanje naar Mexico; komt er opnieuw een iberisch onheil op ons af of valt het allemaal reuze mee? Wordt de Mexicaanse Griep de Milleniumbug van 2010, of ben jij zometeen het werk van zeven collega's aan het doen? Hartstikke spannend allemaal.

Succesvol solliciteren tijdens de Grote Recessie

Hoewel iedereen enthousiast wordt als hij over 'green shoots' hoort, zijn de vooruitzichten voor de Nederlandse economie- en de arbeidsmarkt – niet rooskleurig. De belangrijkste groene scheut vandaag is van het CBS afkomstig: de werkloosheid stijgt minder snel dan voorspeld. Uh huh. Hij stijgt dus nog steeds. Wat te doen als je denkt dat dit lot jou ook gaat treffen, of als je al tot één van de 386.000 Nederlandse werklozen behoort?
Een grote financiële dienstverlener neemt afscheid van enkele honderden employees, met name managers en stafmedewerkers. Een aantal hiervan begeleid ik bij hun zoektocht naar nieuw werk. Laten we aan de hand van een aantal cases eens kijken naar succesfactoren.

Karin is drie dagen gaan werken toen haar kinderen geboren werden, en heeft daardoor een stap terug moeten doen in functieniveau – op het niveau waarop ze gewend was te werken, was parttime geen optie. Ze verliest nu haar baan als binnendienstadviseur – een functie die eigenlijk onder haar niveau was. Ze is vastberaden om aan de slag te blijven, en om tegelijkertijd weer een functie op haar niveau te krijgen. Ze heeft het geluk dat haar man en haar ouders bereid zijn om tijdelijk bij te springen in de opvoeding, en solliciteert daarom op fulltime functies, ook met een grotere reistijd dan ze gewend was. Binnen een maand kan ze kiezen uit drie aanbieding: twee bij een bank, één bij een internationale handelsonderneming. Ze werkt hier nu fulltime (inclusief een thuiswerkdag) tegen een aanzienlijk hoger salaris dan ze hiervoor had. Haar nieuwe werkgever is bereid om te praten over parttime werk, als ze een jaar succesvol heeft meegedraaid. En het ziet er naar uit dat dat haar gaat lukken.

Jan-Willem is een hoogopgeleide dertiger, die uitsluitend op managementfuncties wil solliciteren. Hij krijgt de ene na de andere afwijzing, maar laat zich niet van de wijs brengen omdat hij van zijn talenten overtuigd is. Na tientallen sollicitaties zit hij inmiddels in de laatste fase van het selectietraject, bij een grote gemeente.

Gisela is een IT-medewerkster van 34 jaar oud. Stilletjes heeft ze altijd de wens gehad om zelfstandig ondernemer te worden, net als haar ouders. Een businessplan dat ze heeft ontwikkeld, lijkt niet kansrijk. In de gesprekken die Gisela hierover met haar moeder voert, blijkt dat die laatste haar winkel wel zou willen verkopen, om het zelf wat rustiger aan te doen. 1+1=2.

Henk is 55 jaar oud en heeft ruim twintig jaar als manager gewerkt. Hij denkt na over een functie waarin zijn leeftijd nou eens niet als nadeel, maar als voordeel wordt gezien. Hij kiest voor een opleiding tot schuldhulpverlener, een markt die juist wegens de recessie booming is, en kan daardoor kiezen uit meerdere banen.

Samengevat:

• Zorg dat je voor jezelf een duidelijk zoekprofiel hebt: welke functies wel, welke beslist niet, welke branche, welke regio, tegen welke arbeidsvoorwaarden. Realiseer je tegelijkertijd dat hoe flexibeler je bent ten aanzien van bijvoorbeeld reistijd en het aantal dagen dat je werkt, hoe groter je kans op werk. Wil je echt niet meer dan 24 uur per week werken? Dan krijg je het moeilijk.
• Afwijzing hoort er bij. Twee jaar geleden was je één van de drie kandidaten, nu één van de honderdvijftig. Het ligt niet aan jou.
• Zet je netwerk in. Niet iedereen kan het bedrijf van zijn ouders overnemen, maar veel mensen onderschatten de kansen die hun netwerk hen kan bieden. Denk je dat jij geen netwerk hebt? Lees dan eens Welke Kleur Heeft Jouw Parachute? van Richard Nelson Bolles.
• Denk als een ondernemer: ga niet alleen uit van wat je tot nu toe hebt gedaan, maar zoek naar gaten in de markt. Ook de recessie creëert kansen, zie het voorbeeld van Henk.

(om redenen van vertrouwelijkheid zijn alle namen gefingeerd, maar dat had je al begrepen)

Eat Like A Local

Het is zomer en misschien ga je nog op vakantie. Hoe zorg je, eenmaal op je bestemming aangekomen, dat je in een restaurant terecht komt dat de moeite waard, misschien zelf wel goed en karakteristiek is? In Nederland wend je je bij dat soort vragen tot het onvolprezen SpecialBite. Sinds de softlaunch van de nieuwe website, staat hier ook een blog op dat je als zg. 'foodie' niet kunt missen. Hoe vind je ook in het buitenland de juiste tentjes? Zie 'Eat Like A Local'op de SpecialBite website.
Selamat Makan!

The Return Of Shrink-To-Fit

Een paar weken geleden kocht ik bij Country House Classics een schitterende spijkerbroek van Denham. Het bijzondere van dit nieuwe merk, is dat het klassieke kleermakerstechnieken toepast op luxueuze japanse denim. De kontzakken zijn gevoerd, de taille is precies zo geconstrueerd als bij mijn beste pakken en zo tref je overal details, waarvan eigenlijk alleen de drager zelf zich bewust zal zijn. Zoals het hoort dus.
De onbehandelde denim deed me terugdenken aan de vroege jaren negentig. In Amsterdam, ergens bij de Damstraat naar rechts, zat toen een zaakje waar je echte, 'grijs' uit de Verenigde Staten geimorteerde, Levi's 501 Shrink-To-Fit kon kopen. De onbehandelde denim was stug als karton, diep donkerblauw, en de broeken deden wat de naam zegt: krimpen. Het was dus zaak om ze een paar maten te groot te kopen. Als extra service had de eigenaar een aantal door hemzelf meerdere malen gewassen pasexemplaren in de winkel liggen, zodat je wist welke maat je moest kopen. Voor mij had dit alles een onweerstaanbare aantrekkingskracht, want Made In USA, en wegens de badscene uit Quadrophenia. Voor een paar tientjes kreeg ik het idee dat ik onderdeel werd van een culturele traditie van ver weg, en lang geleden.
Alles bij elkaar zal ik zo een stuk of vier 501 STF's gehad hebben. Na meerdere malen wassen werd de donkere kleur steeds helderder, en na één zomer waren wit en koningsblauw de overheersende kleuren. Je zag precies afgetekend waar mijn broek rimpelde en waar ik mijn portemonnee bewaarde.
Geinspireerd door de donkere stof van mijn Denham-broek, dacht ik terug aan mijn STF's en besloot ik er weer een te kopen. Via internet deze keer, veel makkeljker en nog ongeveer net zo goedkoop als inderdtijd. Gisteren bracht de post een kartonnen envelop uit de VS, met daarin mijn nieuwe 501's. Spannend!! De stof is wat dunner en lichter van kleur dan ik mij herinner, mijn exemplaar is niet langer Made In USA maar Hecho En Mexico, maar al met al ben ik zo blij als een kind.
De volgende stappen zijn:
• de broek dragen tot'ie gaat stinken. Tegen die tijd hebben zich al allerlei rimpels en kreukels afgetekend. Dit is waar je later de kleurverschillen gaat zien.
• er mee in bad gaan zitten.
• in je tuin of op je dakterras gaan zitten met een goed boek en een bier. Je draagt de broek tot'ie droog is.
• dit doe je één of twee keer, vervolgens behandelen zoals je dat met al je wasgoed doet.
• Enjoy!