Eerst was er niets. Toen was er Tim Berners-Lee, die het internet uitvond. Toen kwam Google. Dat werd een werkwoord, en toen kon je dus ook 'jezelf googlen'. Ik herinner me de eerste keer dat ik die uitdrukking hoorde. Een goede vriendin vroeg mij of ik mezelf al eens gegoogled had, want, hi hi, zij had dat dus gedaan en dan kon je zien waar haar artikelen gepubliceerd werden. U hoort het, lang geleden. Zeg maar in de tijd dat een blog nog een weblog was: een logboek dus, waarin mensen uit de Verenigde Staten opschreven welke websites ze hadden gevonden.
De belangrijkste informatie die ik krijg als ik mezelf google, is dat ik veel naamgenoten heb. Maar ik kwam pas een website tegen die het jezelf googlen naar een heel nieuw, en enigszins sinister niveau tilt. Of misschien is laten zakken een beter werkwoord. De site Mensenlinq.nl biedt namelijk aan: 'overledenen in uw regio'. Ik verzin het niet. (terzijde: als u dit leest, beste reclamemaker die deze naam heeft verzonnen, waarom toch altijd de letter q aan het eind? Wat betekent het?) De site linkt onder meer weer door naar Graftombe.nl, echt. En als je het vermoeden hebt dat iemand weleens de madeliefjes omhoog aan het duwen zou kunnen zijn, dan kan je dus zoeken op naam, achternaam, vermoedde overlijdensdatum en regio en dan weet je het.
Normaal ben ik geen liefhebber van invulvelden – hé, Google, je weet toch al wat mijn naam is, waar ik woon, met wie ik omga, waar ik naar toe vlieg, en welke boeken ik tijdens de vlucht lees? Regel dan ook eens dat ik niet telkens opnieuw alles moet invullen! – maar deze velden gaapten mij aan als een vers gedolven graf. Je wilt er iets in doen.
Omdat me even niemand te binnen schoot die kort geleden op een regenboog is gestapt, vulde ik mijn eigen naam maar in. Klik 'zoek'. Jeetje dat is toch wel spannend. Maar gelukkig, ik ben er nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten