En? Welke tijd heb je gelopen?

En? Welke tijd heb je gelopen? De hardlopende lezers van dit blog lezen weten het al. Als je binnenkort meedoet aan de City-Pier-City, Rotterdam Marathon of een andere loop waar je collega's en familie vanaf weten, dan kan je deze vraag verwachten.
Als ik iemand vertel over een wedstrijd die ik heb gelopen, en de eerste vraag die ik krijg gaat over tijd, dan weet het al: dit is geen hardloper.

Want wat voor extra informatie geeft het een belangstellende buitenstaander, als ik vertel dat in 1:34:47 over de finish kwam, of in 3:39:08, of wat voor willekeurig getal dan ook. Immers, hij weet al dat ik niet als eerste over de streep ben gekomen, en ook dat ik geen nationaal record heb gelopen, want anders had hij dat al gelezen op het internet of gezien op televisie.
Voor de rest is het dus echt een wedstrijd met mijzelf geweest: iets heel persoonlijks. En ik wil graag vertellen wat mijn tijd was, maar liever niet als ik het gevoel heb dat ik voor mij heilige getallen, die ik bij wijze van spreken ergens zou willen laten tatoeëren, uitzaai over een dorre bodem van onbegrip.

Stel je eens voor. Je staat in de kroeg en iets verderop zie je een leuke vrouw staan. Jullie hebben ook al eens oogcontact gehad. Daardoor aangemoedigd stap je op haar af en je spreekt haar aan. Zou je dan ook als eerste haar nummer vragen? Ik wil maar zeggen, al te snel doorpakken levert je niet altijd de kennis op die je zou willen hebben.
Van de kroeg terug naar het hardlopen: wat ik over zo'n loop wil vertellen is hoe het het allemaal waard was, al die avonden in een donker en koud Kralingse Bos. Al dat bier dat ik niet gedronken hebt. Al die keren dat ik voor lul stond tijdens de loopscholing, omdat ik niet goed kan touwtjespringen. En ik wil dat je voelt wat ik voelde in het startvak, hoe gaaf het was om dat ene bandje te horen spelen op twaalf kilometer. Hoe ik bijna van de brug af werd geblazen, en wat het me deed om al die mensen te horen klappen. De verdwazing die ik zag bij een andere deelnemer, die met witte kop en bebloede tepels de greppel inrolde. En hoe ik, met nog achthonderd meter te gaan, voelde dat mijn lichaam in drie maanden tijd gedresseerd is om exact maar dan ook exact te doen wat ik wilde. Versnellen.
En daarna praten we wel over die tijd.

Echte hardlopers willen natuurlijk ook altijd weten wat voor tijd je hebt gelopen. Maar eerst zijn ze in heel andere dingen geïnteresseerd: ben je tevreden? Hoe voelde je je? Waar kreeg je het zwaar? Deed het pijn? Had je nou eigenlijk wel goed genoeg getraind? Maakte die hartslagmeter nog wat uit? Wat wordt je volgende wedstrijd?

Dus vraag me vooral naar mijn tijd, want stiekem wil ik daar natuurlijk heel graag over vertellen. Maar sla de inleidende small talk niet over, want het is het verbale podium waarop ik mijn getallen tot hun recht wil laten komen.