Held voor een paar uur

Ik was op zoek naar een notenkraker, toen ik in mijn kast een dvd aantrof van Christiane F. Je weet wel, jaren tachtig, Berlijn nog met muur. David Bowie. Heroïne. Maar hoe kwam die film in mijn kast terecht? Pas na dagenlang piekeren bedacht ik dat ik die bij mijn laatste verjaardag gekregen moet hebben. Want hoe gaat zoiets. Na mij eerst drie kwartier in spanning te laten – zouden ze nog wel? De uitnodigingen. Ik zou toch niet...? – komen mijn vrienden opeens allemaal op hetzelfde moment binnen. De cadeaus krijg ik in een rapper tempo in handen gedrukt dan ik ze kan uitpakken, en terwijl ik met mijn ene hand een glas wijn aanreik en met mijn andere hand de deur openmaak, ontsnapt blijkbaar één cadeau aan mijn aandacht. Wel ontzettend netjes trouwens dat iemand die dvd in de kast heeft opgeborgen. Als je dit leest, en denkt: die botte hond geef ik nooit meer zo'n Duitse kwaliteitsfilm cadeau, weet dan dat jouw cadeau er voor zorgde dat ik me langer dan één dag jarig voelde. Dankjewel. Alsnog.
En dat brengt me bij de marathon die ik gisteren liep, want dat is ook een soort jarig zijn, maar dan met nog meer sms'jes, telefoontjes, e-mails en briefkaarten. Je vrienden, familie, buren en collega's zetten je in het zonnetje en je hebt het gevoel dat je niet iedereen persoonlijk kan laten weten hoeveel dat betekent. "Hé van Vliet, wekenlang updates van dat doodsaaie schema van je en dan nu geen tijd doorgeven....what's up?? mailde Loes mij. Nou, die update had ik wel willen geven, maar ik zat herstelbiertjes te drinken in Café Pol, vandaar. En hoe was dat nou, die marathon? Nou, eigenlijk hetzelfde als altijd. Lee Towers, de Erasmusbrug. 42 kilometer en 195 meter hardlopen, eerst tussen een mix van verkleedrenners, bankgezonde iPodstudentes en vormeloze kantoorbillen, later alleen maar tussen verweerde paaseilandkoppen en kuiten die op houtsnijwerk lijken. Nou ja, bedenk zelf maar hoe ik daar tussen pas. De mensen langs de kant hebben ogenschijnlijk meer plezier dan de lopers zelf. Ze lachen meer en ze maken ook meer lawaai, en voor een paar uur geven ze je het gevoel dat je een echte held bent.
Ergens op Zuid zag ik een spandoek met de tekst 'Je zult het niet geloven, maar Joop is zijn laatste marathon aan het lopen' IJdele hoop natuurlijk van de maakster van het spandoek, want iedereen die Joop kent, weet dat hij net zo min zonder zijn runner's high kan als Christiane F zonder haar heroïne. Die doet dus volgend jaar gewoon weer mee.
Was er dan ook nog iets anders dit jaar? Ja, ik heb sneller gelopen dan ik ooit deed, en dat kwam doordat Maarten, Ineke, Ymke, Wouda en Joke overal langs het parcours opdoken om mij water en PowerGel te geven. En door al jullie smsjes, kaarten, twitters en e-mails – alsof ik jarig was.