Fotoshoot met gitaar en klaxons

Wat als ik nu gewoon eens aan mijn ijdelheid toegeef? En zeg dat ik graag op de foto sta, op een manier waar ik zelf tevreden over ben? Hé, Rod Stewart laat contractueel vastleggen dat hij alleen van de linkerkant gefotografeerd mag worden, dus laat mij ook mijn eisen en wensen hebben.
Het begon er mee dat ik mijn Myspace account ging opheffen. Ik keek vervolgens ook eens naar mijn andere vrienden- en netwerksites, en ik stond er bij stil dat dat ik overal een andere foto had staan, en niet altijd de meest toonbare. Op LinkedIn een keurige foto die ex-collega Anja van me maakte, okee, maar verder een met een gammele Nokia gemaakte foto, één van mijzelf op een metalfestival, en wie via Gmail iets van mij las zag de opgeheven middelvinger van Johnny Cash. Ik kon in mijn computer weinig vinden dat beter was – als het beeld niet bewogen was, dan stond er wel weer een willekeurige vrouw in beeld, zat mijn haar slecht, maakte één van mijn vrienden een obsceen gebaar of hield ik een fles bier in mijn hand. Maar waar haal ik dan een mooie foto vandaan?
Weet je wat, ik vraag gewoon eens aan Hans of hij foto's van mij wil maken. Hans Reitzema is een loopvriend, een Rotterdamse fotograaf en iemand die een halve marathon in 1:32 loopt. Ik had al eens een paar van zijn portretten gezien en ik dacht: dat wil ik ook. Want misschien kwam het daar wel gewoon op neer: ik wilde een goede foto van mezelf hebben, voordat mijn haar verdwenen is, mijn wangen ingevallen zijn en mijn jukbeenderen door al het hardlopen al te veel uit zijn gaan steken. Zodat mijn denkbeeldige kleinkinderen kunnen zien wie ik in 2010 was, mochten ze daarin geïnteresseerd zijn.
Na een paar keer heen en weer bellen en mailen kwam Hans bij mij langs, met allerlei spullen die ik nog kende uit de tijd dat mijn vader veel fotografeerde. Een belichtingsmeter, echte filmrolletjes, nou ja en camera's natuurlijk. Terwijl ik espresso maakte, liep hij door mijn huis, hoofd schuin en ogen half toegeknepen, overal het licht taxerend. Ik vond het hartstikke spannend, maar gelukkig leek het ook voor de rest wel een beetje op hoe het vroeger ging, als mijn vader foto's maakte. Dan moest ik mijn hoofd weer opzij draaien, dan weer rechtop gaan zitten. Stil blijven. En natuurlijk verpestte ik foto's door op het cruciale moment met mijn ogen te knipperen. Hans zag mijn gitaar staan en vroeg mij om eens wat te spelen, en langzaamaan werd ik me minder bewust van de lens, die dichter op mijn gezicht was dan ik ooit had meegemaakt.
Daarna gingen we naar het spoorwegviaduct over de Schie. Wat erg handig uitkwam, was dat iemand daar een hele grote penis op de muur had geschilderd. Kodak-moment! Verder fotografeerde Hans mij tussen pilaren, naast een foto van Larry Graham en op een trapleertje voor de Van Nelle fabriek. Trouwens, Rotterdamse automobilisten klaxonneren als je op de hoek met je meisje staat te zoenen, maar dat doen ze ook wanneer je op een keukentrapje langs de weg gaat staan.
Inmiddels heeft Hans me al een paar afdrukken doorgestuurd, en op één na (maar dat ligt aan hoe stom ik keek) vind ik ze erg gaaf. Binnen elke foto herken je een duidelijke keuze voor elementen die wazig zijn gelaten, en details waarop Hans glashard scherpstelt. Je kunt daardoor zien dat ik me die ochtend met een oud mesje had geschoren, en dat het koud was toen we de buitenfoto's maakten. Zoals ik op die dag was, sta ik er echt op, denk ik. Behalve dan ene waar ik stom kijk hè.